waar vrolijk de vlag bij wapperde. Ik deponeerde het geld in het emmertje, met een briefje erbij dat ze het resultaat wel zouden zien op mijn site,

want ik weet dat Andrés vrouw Ramona af en toe meeleest. Ik had al een idee: op mijn werk had ik een tijdje geleden een lekkere wortel-notenmuffin gegeten. Die stond nog op het lijstje om een keer na te maken. Het meeste werk bij deze cakejes zit in de voorbereiding, zeker als je de noten met de hand kraakt. Hoe doen ze dat eigenlijk bij de groothandel, die bakjes met allemaal mooie halve walnoten aan de supermarkt levert? Ik krijg het nooit voor elkaar met mijn notenkraker: de dop gaat in stukken en daarmee de noot in negen van de tien gevallen ook. Nu geeft dat niks, want de noten moeten toch in stukjes worden gehakt. Het is natuurlijk wel leuk als je een paar hele kunt overhouden, voor de garnering.

De wortel dacht ik met de hand wel even te raspen, maar dat schoot niet op, waarna ik de rasp in een hoek smeet en toch de keukenmachine maar in elkaar zette. Die maakte in enkele seconden korte metten met de twee grote winterpenen, in ruil voor een berg afwas-, afdroog- en opruimwerk.Genoeg gezeurd: als eenmaal alles klaarstaat, is het verder een fluitje van een cent en voor je het weet staan de cakejes te dampen op het aanrecht. Nu wilde het toeval dat ik ook die dag even bij mijn moeder langs ging, dus bracht ik ook vier muffins langs bij de notenleveranciers. Een foto op internet is leuk, maar zelf proeven is natuurlijk beter. Ik had ze al in een plastic tasje gedaan om ze lekker dorps aan de deur te hangen, maar Ramona deed zelf open. Ze nam de muffins met plezier in ontvangst en gaf me weer een nieuwe zak walnoten mee. Wordt vervolgd dus!