gepakt, werden het uiteindelijk drietaartjes, oplopend in grootte. Dat is het handige van kant-en-klaar bladerdeeggebruiken: je kunt altijd nog een paar plakjes extra ontdooien en hup, je hebt nog een bodem. Toen ze uit de oven kwamen wilde ik, zoals ik meestal doe, een foto maken van het eindresultaat voor het keukenraam, waar je het beste licht hebt. Nu pas had ik in de gaten dat die zonsverduistering wel degelijk aan de gang was: die was net op zijn hoogtepunt en hulde de keuken in een grijs halfduister. Dan maar een foto onder de lamp op het aanrecht. 

Grappig genoeg merkte ik dat ik met de drie taartjes, waarvan één op een verhoogd rooster stond, heel mooi de zonsverduistering kon nabootsen: de bovenste taart wierp een mooie ronde schaduw op die eronder. Een beetje schuiven en de onderste taart was nagenoeg helemaal donker, op een smal sikkelvormig stukje na. Had ik nu maar een leergierige groep 8 om me heen staan, dan had ik mooi de blits gemaakt.

Met deze taartjes kun je overigens ook voor de dag komen. Warm zijn ze het lekkerst.