sportgebied is wel het laatste wat ik ambieer, een beetje fit en op gewicht blijven, zonder naar die afgrijselijke sportschool te hoeven, is het belangrijkste doel van mijn hardlooprondjes. Maar anderhalf uur voor de start loop ik onrustig door het huis. Wat zal ik eens gaan doen? De kip voor vanavond vast marineren dan maar. In mijn loopoutfit knip ik rozemarijn in de tuin en pers ik een citroen uit. Olie, peper, zout, kippenpoten erin door elkaar husselen, dat wordt lekker. J., die een beetje grieperig is, komt naar beneden: ,,Vind je het erg als ik niet meega?’’ Vorig jaar stond hij, samen met mijn dochter, steeds op strategische plekken om foto’s te maken. ,,Nee joh, tuurlijk niet, blijf maar lekker hier,’’ zeg ik. Maar ik baal wel, want vorig jaar sleepte 

de wetenschap dat mijn ‘fanclub’ langs de lijn zou staan, me erdoorheen. Ik was te snel van start gegaan en halverwege had ik eigenlijk zin het bijltje erbij neer te gooien. Maar dat kon ik niet maken, als mijn trouwe supporters heel Alphen op de fiets doorkruisten om mij aan te moedigen.Als het startschot dan eindelijk is gevallen en ik net een paar minuten op weg ben, hoor ik ineens mijn naam roepen. Daar staat J. met zijn camera, mijn dochter met haar iPhone ernaast. Ze zijn er toch! Nu kan ik niet verzaken. Die 1.04.47 gaat eraan! En het lukt: 1.04.02. Wat een euforie! Volgend jaar weer. 

Thuis bereiden J. en ik een feestmaal, om het te vieren. Met de kippenpootjes, die lekker verzuurd zijn door de citroenmarinade en heerlijk mals worden in de oven.