Horror night

Het is voorjaarsvakantie en we hebben een ‘full house’: J.’s zoon en dochter zijn er deze keer voor een extra lang weekend, mijn kinderen zijn ook thuis en mijn dochter heeft een ‘horrormarathon’ gepland met een vriendin. Ik heb toegestemd onder voorwaarde dat het na twaalven stil is, want wij moeten gewoon weer werken morgen, wij hebben niet om de haverklap vakantie, zoals jullie, prenten we ze nog maar eens in. Wat gaan jullie kijken, Scary Movie? vraag ik, want die hele serie flauw-komische horrorfilms vol verwijzingen naar  Hollywoodklassiekers heeft ze vorig jaar op de vrijmarkt voor een habbekrats op de kop getikt.  Nou, daar moet ze toch wel even keihard om lachen, natuurlijk niet, die zijn toch niet eng! Nee, echte horror, zoals Final Destination of The Grudge, kijk mam…Ze laat een dvd zien waarvanaf één 

oog, van een vrouw met sluik vettig haar, me aanstaart. ,,En dan maakt ze dit geluid, als ze ineens vlak achter je staat,’’ zegt mijndochter, terwijl ze treffend een krakende kastdeur imiteert. Wat ben ik eigenlijk voor een moeder dat ik die 13-jarige meisjes naar zulke enge films laat kijken? J.’s 12-jarige zoon stelt me gerust, want hij heeft ze ook allang gezien, roept hij gapend vanachter de iPad. Dus ik ben niet de enige en het is sowieso toch al te laat om in te grijpen. Non-argumenten, maar hé, als ouder van pubers moet je je toch ergens aan vastklampen. Schadelijk of niet, in elk geval  moeten de dames om deze films tussen het gillen door ook behoorlijk veel lachen, hoor ik. Ze komen een paar keer naar beneden om cassis bij te halen, chips hadden ze zelf ’s middags al ruimschoots ingeslagen. Ik bezweer ze dat het na middernacht toch echt afgelopen moet zijn en inderdaad is het, na nog 

één waarschuwing (een moeder in slaap-T-shirt, als dat geen horror is!) toch zo goed als stil. De laptop zoemt echter door, want tot 4 uur hebben ze nog films liggen kijken, giechelen de meiden de volgende dag aan hun ontbijt, dat voor mij alweer de lunch is. Echt honger hebben ze niet, want ze hadden tenslotte nog chips boven. Over eten gesproken, wat zet je nu eens op tafel voor vijf pubers, hongerig van het hangen? Mexicaanse pannenkoekjes, naar believen te vullen met gehakt en allerlei soorten groenten, waarvan iedereen er ten minste wel één blieft. Én guacamole, waar ze allemaal hun neus voor ophalen, maar dat komt goed uit, want die vinden J. en ik zelf erg lekker. Deze versie is van collega Martijn, die me vertelde dat het geheim zit in ruimschoots gebruik van knoflook. Dus mocht ik nog een vampier tegenkomen boven aan de trap, of die enge vrouw met dat vette haar, dan blijft die vast wel op veilige afstand.