Meadow. De overspelige echtgenoot, die aan het eind van de nacht na al zijn avonturen met even rondborstige als nukkige maîtresses toch altijd weer de echtelijke sponde opzoekt, waar Carmela zich slapend houdt, zinnend op wraak. En de door paniekaanvallen geplaagde patiënt, die zijn angsten en dromen uit de doeken doet bij de ongenaakbare psychiater dr. Melfi.

Maar ook: de bon vivant, voor wie goed eten en drinken bijna heilig is. ,,Dát kun je niet eten,’’ zegt hij verontwaardigd tegen de werkstudente die op het huis van de buren past, als hij haar in de stad een verpakte sandwich ziet kopen.

Even later zitten ze te lunchen met uitzicht op de jachthaven, achter fonkelende glazen witte wijn. Achteraf blijkt het een droom, maar toch. 

Wat zou hij eten, nu hij in zijn

maatpak met pochet achter zijn 

tafeltje zit in de bovenaardse vestiging van restaurant Vesuvio? Een steak, zoals hij die naar zijn hoofd gesmeten kreeg door de temperamentvolle autoverkoopster Gloria Trillo, met wie hij een stormachtige romance beleefde? Of ziti, de pastaschotel waarmee Carmela alle mannen om haar vinger windt? Nee, dat is net iets te gewoon. Op de dag van de grote oversteek past een hemels gerecht: tagliatelle met vongole, venusschelpjes, geïmporteerd uit the old country. Met witte wijn, natuurlijk, dan espresso en zo’n enorme Cubaanse sigaar. Petrus reikt hem er een aan uit de enorme doos die Tony hem bij binnenkomst heeft gegeven. ,,Glad you like ’m’’ zegt Tony met een vette grijns en blaast de rook uit, zijn eigen wolk toevoegend aan het oneindige blauw.

(Juni 2013).