plantenspuit, en ze zouden moedeloos ter aarde storten, vreesde
ik. Alles van waarde is weerloos. Wat nu gedaan? Met mijn bak toog ik naar de overburen, waar de moestuintjes van Albert Heijn welig tieren. Mijn basilicum mocht er best een paar dagen naast staan en de buurkinderen zouden zich over de groene sliertjes ontfermen. En ja hoor, in goede gezondheid trof ik mijn jonge aanplant vijf dagen later aan. Bedankt nog, Renske en Marijn!

Al snel waren de plantjes zo groot dat ze allemaal in een eigen potje mochten en uiteindelijk begonnen ze een beetje te lijken op de basilicumplant uit de supermarkt in het keukenraam (voor nog geen 2 euro heb je een forse plant, maar daar gaat 

het nu even niet om). Eind juli stond onze zomervakantie, van bijna 3 weken, voor de deur. Hoe liefdevol ook gekoesterd, het laatste uur van de plantjes - ze mochten er echt wel wezen - had nu toch geslagen. Een paar gaven we er mee aan J.'s dochter, en de rest ging rücksichtslos in de blender voor een flinke hoeveelheid pesto. We maakten er lekker veel pasta pesto mee, genoeg voor twee dagen. Het was de versie die we laatst op een verjaardag bij mijn zus Astrid aten en die zo lekker was dat we hem al verschillende keren hebben nagemaakt.

Doe het ook! Met zelfgekweekte of gekochte basilicum. Of met een pot pesto, mag van mij ook, maar vers is wel het allerlekkerst.