ze af. Die lagen dus zondagavond nog te walmen in de koelkast, tot groot verdriet van mijn dochter. Ze moest haar neus dichtknijpen om het laatste stuk citroentaart te kunnen bemachtigen. In de overige restproducten van het diner had ze geen interesse: een halve stronk bleekselderij en een halve zak worteltjes, gebruikt voor de konijnenbouillon, alsmede enkele bouten van de beestjes zelf, in de braadpan met de rest van de saus. Een verdwaalde pastinaak, een plak emmenthaler, noem maar op.
Geen nood, de kampioen restverwerking was weer terug, popelend om al deze restanten een tweede leven te geven. ,,Dat ze voor jou nog geen stándbeeld hebben opgericht,'' schampert J. wel eens als ik weer eens opschep over hoe ik allerlei restjes voor een roemloos einde in de groene bak heb weten te behoeden.

De inhoud van de braadpan ging door een zeef; de bouillon ving ik op in een

diepvriesbakje, om er later een lekkere risotto mee te maken. Met het konijn en de groenten in de zeef goochelde ik een stoofpotje uit mijn hoge hoed, met wat rijst erbij een prima maaltijd voor de maandag. Daags erna verdwenen de wortelen en bleekselderij in de lasagne bolognese, de pastinaak mocht mee op de bakplaat op dag drie, met een lading aardappelkwarten in de schil, de emmenthaler hield ik apart voor een rijstsalade voor het vrijdagavondbuffet. Maar wat kwam daar nu nog tevoorschijn? Een schaaltje met drie eiwitten, over van de tiramisu en de taart, die beide meer eidooier vragen dan wit. Daar wist ik ook wel raad mee, dankzij een gouden tip van mijn collega Jeroen, die ik inmiddels al vele keren heb opgevolgd: dat werd een bakplaat vol smeuige kokoskoekjes, de kroon op mijn recyclewerk .Een aanrader, want ze zijn supersnel klaar, je hoeft er alleen maar suiker, kokos en maïzena voor in huis te hebben en ze gaan gegarandeerd allemaal op.