zojuist een mis bezig was. Toch een beetje vreemd om als een toerist toe te kijken hoe Parijzenaars devoot geknield naar de woorden van de priester luisteren. We kochten ons schuldgevoel af voor 8 euro, waarmee we toegang kregen tot de Trésor, de schatkamer waar al het goud wat er blinkt wordt uitgestald, alsmede mottige kazuivels van kerkvorsten en in ivoor uitgesneden portretten van alle pausen tot nu toe.
Ik snoof behaaglijk de nestgeur van het rijke Roomse leven op, terwijl J. - gereformeerd van huis uit - lekker liep te foeteren over alle geldverspilling aan alle pracht en praal in dit soort kerken. Allebei waren we dus, op onze eigen manier, weer lekker opgewarmd en klaar om de kou te trotseren Hoewel, we hadden inmiddels wel trek gekregen. We liepen richting de Seine en vonden aan de kade een

 lunchroom waar het warm en gezellig was, aan de beslagen ramen te zien. Het was een piepklein etablissement, waargewoekerd werd met de ruimte. De vele spiegels deden het zaakje optisch grote rlijken, net als de kleine bistrostoeltjes en -tafeltjes waar we ons on-Fransepostuur tussen wurmden. De trap in de hoek gaf niet alleen toegang tot detoiletten, maar ook tot de keuken, waardoor ik mij tweemaal smal moest maken omeen serveerster met haar handen vol borden te laten passeren. De toog was niet veel groter dan de preekstoelen in de kerk die we net hadden verlaten. Hieropprijkten ook glazen stolpen, zij het niet met gouden monstransen enreliekhouders eronder, maar met taarten, zoet en hartig. Wij kozen voor eenstukje zalmquiche met spinazie als een elegante, maar toch warme en hartige lunch.