een kookworkshop in een osteria, onder leiding van sous-chef Marzio. Op de foto poseert hij - zwart haar, zwarte snor, stevig postuur, ofwel een dubbelganger van super-Mario uit het computerspelletje - samen met mijn zwager gebroederlijk voor het restaurant. Op weer een andere foto staat mijn zus verse pasta te maken.
Dit stond op het menu:

- flan met courgette en pecorinosaus en basilicumolie
- eend op de huid gebakken met balsamicoazijn, venkel en tijm
- panna cotta met chocolade

En dan die cantuccini, gedoopt in een glas vin santo (Toscaanse dessertwijn). Hoe zoet kan het leven zijn? 

Die cantuccini bleken helemaal niet moeilijk te maken. Terwijl op internet allerlei recepten circuleren waarbij citroenrasp en allerlei kruiden als kardemom en steranijs worden toegevoegd, is deze bereidingswijze heel basaal. Maar die eenvoud is ook de kracht van de Italiaanse keuken, blijkt altijd weer. De hoeveelheden uit het recept heb ik gehalveerd, want die was toegesneden op zo’n uit de kluiten gewassen Italiaanse famiglia uit zo’n Bertolli-reclame. Het leverde toch nog een flink aantal koekjes op, tussen de 30 en de 40. Vin santo had ik niet, maar de koekjes laten zich ook prima dopen in amaretto, limoncello of in een kopje espresso.