pensioen aan het genieten, misschien wel in een zonnig land. De zaak werd bestierd door een jonge hartelijke Turkse, van wie we zelf een plekje mochten uitzoeken. Omdat we bijna altijd de enige gasten waren, kozen we dan een tafeltje voor het raam, vanwaar we naar binnen konden kijken bij de overburen. De kleine flatwoninkjes stonden bijna net zo vol als bij die olijke man uit de Telfort-reclames, vooral de eikenhouten kroonluchters waren imposant. Bij wijze van contrast hingen er in de keukens dan weer voornamelijk tl-buizen, die de vermoeide bewoners in een hel licht plaatsen. Af en toe sjokt er voorbijgangers langs, sommigen met dozen van Domino’s Pizza, net om de hoek. De gastvrouw bracht ons intussen Efes-bier en zette zich weer

aan de administratie, achter haar balie vlak bij de keuken. ,,Wie schrijft, die blijft!’’ moedigden we haar aan. ,,Het is hetafgelopen weekend heel druk geweest hoor!’’ vertelde ze vrolijk en dat stelde ons enigszins gerust, want we zaten nog steeds alleen in het restaurant. Even later zette ze de tafel vol met de heerlijkste gerechten, sissend in mooie koperen schalen met deksels erop. Terwijl ook nog de zon onderging over het appartementen-complex aan de overkant, waanden we ons alsnog aan de Bosporus.

Een van de lekkerste gerechten op het menu bij Sofra was een gerecht van pittig gekruid lamsgehakt, gerold in deeg. Daardoor geïnspireerd maakte ik thuis gehaktbroodjes, ofwel kiymali ekmek, gevonden op dewebsite Turksekok.nl.