In de bonen

Nu alweer bijna anderhalf decennium geleden doemde mijn 40ste verjaardag voor me op. In plaats van naar de fles te grijpen, besloten J. en ik dit moment te benutten voor een groot tuinfeest, temeer daar we nog steeds geen housewarming in ons nieuwe huis hadden gegeven. Bovendien naderde de badkamer, die J. eigenhandig aan het betegelen was, na twee jaar eindelijk zijn voltooiing, hoera! We spraken af dat die ook op de grote dag klaar zou zijn, zodat we die door iedereen konden laten bewonderen.
We huurden statafels, een extra koelkast, een barbecue, een tap en kisten vol borden en glazen.

De catering zouden we zelf wel verzorgen, gewoon een kwestie van goed plannen en voorbereiden. De gastenlijst groeide intussen gestaag: familie, nieuwe buren, oude buren, 

collega’s, vrienden: uiteindelijk stondde teller op ongeveer negentig mensen, die weliswaar in en uit zouden lopen, maar toch.Beter te veel dan te weinig eten inslaan, verzekerden we elkaar steeds, terwijl we de boodschappen torenhoog optastten op supermarktkarretjes. ,,Twee pakken mini-tompoucen? Neem ze alle zeven maar mee.’’ Weregen eindeloos stokjes saté, bakten hartige taarten, maakten een teil pindasaus, veegden de tuin aan en voegden intussen de laatste badkamertegels.

Tegen het moment dat de gasten zouden komen, zat ik tegen een zenuwinzinking aan, terwijl J. fluitend lampionlampjes ophing aan de pergola. In plaats van me eraan te herinneren dat het toch allemaal míjn idee was geweest, begon hij weer eens op zijn onvermoeibare wijze aan een peptalk, toen de bel ging en de eerste gast voor de deur stond.

Het werd uiteindelijk een gedenkwaardige dag, met het weerzien van vele oude bekenden en de kennismaking met nieuwe buren, oohs en aahs in de badkamer en even goedkeurende geluiden bij de overladen eettafel. Er was natuurlijk wel veel te veel eten, zodat we nog dagen hartige taart en pastasalade op het menu hadden. Nog steeds grapt mijn zwager bij elk feestje of wij misschien satésaus mee kunnen nemen, ‘want jullie hebben vast nog wel wat in de vriezer…’ Eén van de bovenmaatse schalen was echter wel helemaal leeg: daarin zat een salade van kidneybonen, geïnspireerd op een recept uit Feest van Nigella Lawson. In haar boek is het een dip, bereid in de door haar zo geliefde foodprocessor, maar als je de bonen heel laat, krijg je een verrassend lekker buffetgerecht: fris door het limoensap, kruidig en exotisch door koriander, komijn en kaneel.