Eten onder
tl-licht

Vlak bij het station in mijn woonplaats zijn twee Aziatische restaurants. Het ene is een all-you-can-eat-sushirestaurant, dat ook op doordeweekse avonden stampvol zit (hoewel het aantal gasten nu ook beperkt zal zijn wegens corona). Vooral voor gezinnen met kinderen is het een paradijs: de kids mogen zelf de streeplijst beheren en het personeel komt in hoog tempo de vele schoteltjes, schaaltjes en bordjes brengen. Aan het eind kan iedereen zelf een 'grand dessert' samenstellen bij een koelkast met glazen deur, waar glaasjes chocolademousse en

mini-eclairs en soesjes, (rechtstreeks van de Aldi en de Lidl) staan uitgestald. Het woord 'vreetschuur' dringt zich onvermijdelijk aan je op, maar ja, wat is erop tegen als je met het hele gezin gezellig wilt eten en ook de kinderen nog een beetje op tijd in bed wilt hebben?

Een paar deuren verderop zit een bescheiden Thais restaurant. Die onderneming leeft – dat kan niet anders – voornamelijk van de mensen die afhalen en thuis laten bezorgen. Wie er wil gaan zitten, moet wel echt héél graag willen. De witte vloertegels, formica tafeltjes als in een ouderwetse bedrijfskantine en helle tl-verlichting jagen je bijna vanzelf naar die afgeladen sushitent op de hoek. Maar J. en ik wilden op een avond héél  

graag Thais eten, we hadden het ons voorgenomen en lieten ons niet afschrikken. Ook niet toen we de enige gasten bleken en de voorgerechtjes toch vrij lang op zich lieten wachten (dat krijg je met al die afhaalklanten tussendoor). Gelukkig niet, want ze smaakten voortreffelijk. En daarna volgde een heerlijke curry met vis. In het restaurant zijn we daarna nog maar één keer geweest, jammer. Op de een of andere manier is de rest van het gezin niet zo te porren voor eten onder tl-licht. Maar afhalen, daar begin ik dan weer niet aan, als ik thuis eet, kook ik net zo lief zelf. Een Thaise viscurry is uiteindelijk helemaal niet moeilijk zelf te maken, zeker als je kant-en-klare currypasta gebruikt, zoals in het simpele recept hieronder.