sprak in mijn voordeel, vertelde hij mij later. Maar uiteindelijk ben ik de grote winnaar, want als er iemand lekker kan koken, is híj het wel. Hij schotelde me in zijn vrijgezellenflatje heerlijke knoflookgarnalen voor en gevulde kipfilet. In zijn piepkleine keukentje prijkte een gigantisch Smeg-fornuis. ,,Tja, ik hou nu eenmaal van koken en ik ga echt wel weer eens naar een huis met een grotere keuken,’’ verklaarde hij. Op onze allereerste rendez-vous, een paar weken daarvoor, verscheen hij al met tassen vol hapjes bij mij aan de deur, over van zijn verjaardag die hij net had gevierd. 

Toen we een aantal weken later hadden ingezien dat het wel heel goed klikte tussen ons en dat het 

op met de mededeling dat we die zondag patat en kipknotsen zouden

eten uit de frituurpan. Ik zat nog midden in de hallo-nu-ben-ik-aan-de-beurt-en-ik-hoef-toevallig-helemaal-niks!-fase. Maar dat was niet nodig: hij had nog wel iets in huis en nee, dat was helemaal niet veel werk, dat zou ik wel zien. Daar kwam hij dan aan, met een zak tagliatelle, een bakje kruidenkaas, spekjes, broccoli en knoflook. En maakte een heerlijke pastamaaltijd, die klaar was voordat de frituurpan op stoom zou zijn geweest. Zo, zei ik tegen de kinderen. Dit is nou J., die zullen jullie nog wel vaker zien.

Hij is er, al bijna twee decennia later, nog steeds. De frituurpan is de deur uit, tegenwoordig heb ik eigenlijk altijd zin om te koken. Op dat mooie Smeg-fornuis, dat bij ons in de keuken staat. En die pasta is ook een blijvertje.