Afgelopen herfst brachten J. en ik een weekje door op het Canarische eiland La Palma. We landden aan het begin van de avond op de enige landingsbaan die het eiland rijk is en slalomden vervolgens met ons huurautootje naar de top van een heuvel, waar de verhuurder van onze 'casita' ons zou opwachten. Doordat J. erg veel aardigheid had in het met hoge snelheid nemen van de talloze haarspeldbochten, waren we te vroeg op de afgesproken plek. Maar na een kwartiertje kwam onze huisbaas, een pientere ondernemer die vlot Engels sprak, toch aanrijden in zijn pick-up. Hij prees J.'s rijvaardigheid en reed voor ons uit naar zijn bananenplantage, waar hij voor extra verdiensten een paar vakantievillaatjes had gebouwd. Hier konden we ’s morgens brood kopen en straks gaan eten, kwam hij bij het geopende raam van onze auto vertellen. ,,Are you hungry?''Nou, dat waren we zeker, want het liep al tegen negenen.

Nadat we onze spullen in het huisje

 hadden gestald, liepen we dus meteen heuvelop naar het eethuis. Inmiddels was het al pikdonker: het enige licht kwam van de tl-buizen in het etablissement en de magnifieke sterrenhemel boven ons, een van de redenen waarom het eiland vermaard is. We gingen op het terras zitten, naast een tafeltje dat blijkbaar dehangoutwas van de dorpsoudsten. Ze begroetten ons hartelijk en riepen naar de eigenaar, die binnen in de bar bezig was, dat hij gasten had en naar buiten moest komen. Zo veel begrepen we er in elk geval wel van, dankzij de auto-cd’s van Vakantietaal.nl en de overduidelijke gebaren en knipogen in onze richting. De uitbater, een oude maar kwieke baas met opgestroopte mouwen, kwam met de kaart en bracht ons wijn van het eiland: Vega Norte, genoemd naar de poolster, die er zo prachtig te zien is. Hij gaf ons een geplastificeerde menukaart met daarop een stuk of vijf voorgerechten en evenzoveel hoofdgerechten.

 Hij wees er een paar aan, terwijl hij de omschrijving hardop voorlas, we namen aan als aanbeveling. Toen we ons oog toch op iets anders lieten vallen, schudde hij gedecideerd het hoofd en nam de kaart weer van ons over. Hij herhaalde zijn toelichting en nu snapten we hem wél: hij gaf aan waaruit we konden kiezen: kip met patat, vis met patat en kikkererwtensoep. J. nam de kip, ik de vis en beiden bestelden we de soep, die verreweg het lekkerste onderdeel van het menu bleek: een kruidige, stevige soep met chorizo.

Thuis voegde ik, al googelend, enige recepten samen en maakte een variant die erop leek. Deze hartverwarmende en lekker vullende soep smaakt niet alleen lekker onder de Spaanse sterrenhemel, maar ook op een koude mistige januaridag in Nederland. Eet er lekker brood bij, dan heb je daarna niet eens vis of kip met patat meer nodig.