Hapje herinnering

Madeleines kent iedereen van de vakantie in Frankrijk. Je kunt ze kopen in de boulangerie, of in van die enorme zakken bij de hypermarché. De cakejes zijn ook onlosmakelijk verbonden met dat verhaal van de 19de-eeuwse schrijver Marcel Proust, die in À la recherche du temps perdu beschreef hoe hij door de geur van een madeleine werd teruggevoerd naar zijn jeugd. Leraren Frans zijn er gek op om dat verhaal te vertellen. Mij doet zo'n cakeje daarom weer denken aan de Franse les op het Alkwin Kollege in Uithoorn. Mevrouw Van der Post was te goed voor deze wereld en had eigenlijk bij het ballet gewild, maar doordat zij zo lang was, werd die carrière al in de knop gebroken. ,,Ik moest altijd boom zijn,'' vertelde ze

spijtig. Ze kon zo enthousiast vertellen over middeleeuwse literatuur dat ik me voor mijn eindexamen door de vertelling Tristan et Iseut worstelde. Spreekvaardigheid had destijds echter geen prioriteit in de lessen Frans. Dus stond ik, tijdens latere reisjes naar Frankrijk, hoe goed ook ingevoerd in de Franse 12de-eeuwse letterkunde, te stuntelen als ik een pond gehakt moest bestellen in een boucherie. Enfin, het draaide erop uit dat ik me een aantal jaren geleden inschreef bij de Alliance Française om nu eens écht goed Frans te leren spreken.
Inmiddels heeft ons groepje het niveau B 1.4 bereikt, ofwel 'gemiddeld'. Ik kan me inmiddels prima redden in die boucherie, ik kan een kranten-artikel over de escapades van Hollande navertellen en in het Frans een exposé houden over deze kookblog. Afgelopen week was alweer de laatste les van het seizoen en dan

is de les un peu speciale: deze keer deden we een Frans bordspel, terwijl Charles Aznavour en Dalida uit de luidspreker schalden. Uiteraard onder het genot van een hapje en een drankje. Ik had madeleines met tijm en feta gebakken, die voor dit doel ideaal zijn. Ze zijn licht en luchtig, wat goed uitkomt, want bij zo'n gelegenheid is er altijd veel te veel te eten. En als ze overblijven, verdwijnen ze thuis moeiteloos in de holle kies van J.
Ik kwam op het idee voor de hartige madeleines door mijn collega Merle, die voor het vrijdagavondbuffet eens varianten met pesto en walnoten meebracht. Op mijn vraag naar het recept nam ze prompt een receptenboekje en een bakvorm voor me mee. Inmiddels heb ik beide natuurlijk ook zelf aangeschaft, want voordat ik de Franse taal écht vloeiend spreek, zijn we alweer heel wat kerst- en eindeseizoensborrels verder.

Stap 1

Meng alle ingrediënten, behalve de feta, met een garde door elkaar. Roer dan voorzichtig de blokjes feta en de tijm erdoorheen. Laat het deeg ten minste 30 minuten rusten in de koelkast.

Stap 2

Verwarm de oven voor op 220 graden (heteluchtoven 200 graden). Beboter en bebloem de madeleinevorm en schep in elke schelpvormige uitsparing een lepeltje beslag (hoeft niet helemaal vol).

Stap 3

Bak nu 3 à 4 minuten op deze hoge temperatuur en zet dan de oven lager, maar 180 graden. Bij een heteluchtoven: 160 graden, zet de hetelucht uit. Bak dan nog 4 tot 7 minuten, het is echt een kwestie van uitproberen (bij mij hadden ze nog 7 minuten nodig). Laat afkoelen op een rooster.

Variatietips voor de vulling:

- Hak een paar walnoten in stukjes en roer die door het deeg. Duk dan op elke madeleine nog een halve walnoot in het beslag, ziet er prachtig uit.
- Voeg 2 eetlepels pesto toe aan het beslag. Je kunt eventueel de helft met rode en de helft met groene pesto maken.
- Voeg voor pittige madeleines 2 theelepels sambal, 2 theelepels tomatenpuree en wat piepkleine stukjes zongedroogde tomaat aan het beslag toe.

Bron recept: Madeleines, van Sandra Mahut (uitgeverij Becht).