het gerecht dat als een groene draad door mijn jeugd loopt. Ik heb het altijd lekker gevonden, maar onder mijn leeftijdgenoten stond de groente er nooit zo goed op. Heel populair was dan ook het lied 'Andijvie, andijvie, niet te vreten niet te vreten van je ramsamsam', een variatie op een van de typische jaren-70-liedjes ( 'Araavi, araavi') die wij op de lagere school moesten zijngen, onder gitaar-begeleiding van een juf met gebatikte rokken en rood hennahaar. Mijn moeder zong dat lied graag als antwoord als we vroegen wat we gingen eten. En het stond dus nogal eens op het menu, met aardappels en

een gehaktbal erbij. Maar hoe lekker het ook is, er zijn grenzen aan wat een mens aan andijvie kan verkroppen. Dus gaf ze me snel een tas vol mee, toen ik even langskwam om koffie te drinken. Ik wist er wel raad mee: één krop gaat maandag rauw in de stamppot en de andere krant verdween vandaag (zaterdag) in een andijvietaart met kaas en cashewnoten. De taart ging grif naar binnen, ook bij de kinderen, toch zeer kritisch als het om groenten gaat. En ik heb ze ook nog even een nieuw lied geleerd.

(najaar 2012)