legden we de sleutel maar op de balie neer: wederom was er geen uitbater te bekennen. Daarna trokken we onze plastic poncho’s aan en stapten we de motregen in voor onze eerste wandeltocht.
Hoe anders was de ontvangst die avond in ons tweede onderkomen, in the middle of nowhere, aan de rand van het gehucht Drymen. We werden allerhartelijkst begroet door de eigenaresse van B&B Knopogue. Zevertelde dat haar hoofdberoep setdresser was: ze richtte decors voor films en series in voor een producent in Londen. Maar haar grote passie was haar pension, hier in de Schotse Hooglanden. Hier had ze haar allergrootste decoratie-uitdaging ooit gevonden, met als resultaat een woonboerderij die zó kon figureren in de Scottish countrylife-special van een glossy. Er was een enorme keuken, met planken vol koperen pannen. Uit de hal met hertengewei en een

open haard kwam je via een trap met koperen traproeden bij de stijlvol ingerichte kamers, vol antieke meubelen, off-white beddengoed en manden met tijdschriften.
De eigenaresse vroeg ons of wij het niet erg vonden datwij haar eigen slaapkamer zouden krijgen, omdat ze helemaal volgeboekt was. Die was nog ééns zo groot als de andere kamers, had een houten spijlenbed en een badkamer met een vrijstaand bad met mooie ouderwetse kranen. Daarin zou het goed uitrusten zijn, na het uittrekken van de wandelschoenen. Maar eerst werden we op het terras genood, met uitzicht op deboomgaard en de moestuin. Onze gastvrouw serveerde thee met hartige muffins.‘They can be a bit spicy’, waarschuwde ze ons, voordat ze weer naar binnen verdween om verder te gaan met tafellakens strijken. Ook de muffins waren weer een plaatje, uiteraard. En ze waren nog lekker ook.