Maar het tweede deel bleek te bestaan uit een telefoonboeksgewijze behandeling van alle chique theesalons in Parijs, met daarbij aanbevelingen voor de diverse exquise gebakjes, zoals de Mont-Blanc, de millefeuille, de éclair en de alomtegenwoordige macaron. Ze wist precies te vertellen waar je welk gebak moest kopen en waar juist absoluut niet, omdat de macarons er bijvoorbeeld met te veel kleurstof of –quelle horreur!– fabrieksmatig werden bereid. Ook kregen we uitgebreide instructie over hoe je warme chocolade met slagroom nuttigtcomme il faut. Niet gewoon die klont erdoorheen spatelen, want dat valt als een baksteen in de estomac. Nee, een tout petit beetje chantilly door de bovenste laag van de chocola roeren, zodat deze extra luchtig wordt. Tsja, hoe luchtig je het ook klopt, het blijft een calorieënbom en nog een vloeibare ook: de allergevaarlijkste. En dan ook nog taart erbij eten?

Ik zat me, terwijl de ene na de andere

vitrine met luxe patisserie en viennoiserie langskwam, sowieso af te vragen hoe ze het voor elkaar kreeg om bij al die theehuizen het gebak persoonlijk te keuren en toch nog achter haar spreekgestoelte te passen.
Er was alle tijd om mijn gedachten hierover de vrije loop te laten, want ze praatte en praatte maar door en toverde de ene na de andere firma op de witte muur, terwijl ze voor het verzadigde publiek al lang tot één groot elegant suikerwalhalla waren samengesmolten. Ze wist er smakelijk en enthousiast over te vertellen en ook nog in verstaanbaar Frans, dat wel. Alleen jammer dat ze haar betoog geen kracht bijzette door ons in elk geval één zo’n echt lekkere macaron te presenteren, of een madeleine. Het onderwerp schreeuwde erom. Sterker: als ik geweten had dat we de hele avond naar het heerlijkste gebak zouden gaan kijken op een enkel bekertje automatenkoffie, had ik zelf madeleines gebakken. Kleine moeite, want ze zijn zo klaar.