natuurlijk geitenkaas verkocht, maar ook wijn, allerlei worstsoorten, honing en snuisterijen. Je kon er ook boogschieten en ballen gooien naar lege wijnflessen. De geitenkeuring was helaas al afgelopen: een kudde geiten binnen een rond hek werd net achter in een oude Renault Trafic gedreven voor de rit huiswaarts. Op het podium was Monsieur Spraakwaterval net bezig met de prijsuitreiking. In het midden van het feestterrein stond een enorme ronde bar, waar je voor 50 cent een plastic bekertje wijn kon halen. Dorpsbewoners, jong en oud, ontmoetten elkaar en bewonderden elkaars jongste spruiten, op de braderie gekochte spullen of nieuwste tatoeages. Langs de zijkant werd een dorpsgenoot die iets te diep in de fles had gekeken, van het terrein verwijderd door twee kleine, maar potige mannen uit een Louis de Funès-film. De omstanders knipoogden alleen even naar elkaar: een notoire drinkebroer, waarschijnlijk.
Tussen het podium en de bar stonden lange houten tafels, waar het hele dorp 's avonds kon aanschuiven voor de maaltijd. Alleen het hele dorp? Nee, twee boomlange, hongerige fietsers uit Nederland met een fotocamera, die konden er ook nog

best bij. ,,Het is gewoon een droom die uitkomt'', verzuchtte ik gelukzaligtegen J., terwijl we aansloten in de lange rij voor het buffet. Bij een kraampje hadden we een soort consumptiebon gekocht, voor 13,50 euro per persoon. Toen we eenmaal vooraan stonden bij de voedseluitdeling, konden we daar allereerst een (etiket-loze, zelf gevulde) fles wijn kopen voor 5 euro en een fles bronwater voor 1 euro. Vervolgens werd ons dienblad volgeladen met een aperitief (een soort pompelmoes-rosé), een stuk vlees of worst of een geitenkaas-omelet, een pastasalade, frites, jonge of oude geitenkaas naar keuze, stokbrood en een nagerecht. Bij dat toetje kon je kiezen tussen een vruchtenvlaaitje of een stuk flan, een traditioneel Frans dessert. Wij hadden tijdens het wachten natuurlijk al lang gezien wat we wilden hebben:  flan, sans doute. Dat forse stuk taart, dat bijna helemaal bestond uit een stevige vanillepudding (eigenlijk een soort tompouce zonder dakje met suiker) zou er wel ingaan na een lange warme fietsdag. En inderdaad, hij was heerlijk. Een bekroning van een perfecte maaltijd op een perfecte plek. De koning te rijk in Frankrijk.