zijn – haar man vermoordt.

Ze weet niet goed wat ze met het lijk moet aanvangen en roept daarom de hulp van haar naaste collega's in. Samen hakken ze in de badkamer de man in stukken en beramen ze een plan om de lichaamsdelen ongezien weg te werken.
Schokkend natuurlijk, maar bijna net zo schokkend vond ik dat een van de dames – niet toevallig de meest gemakzuchtige, door wie de moord toch nog aan het licht komt – ook thuis niets anders eet dan die ingesealde maaltijden uit de fabriek. Met diezelfde chemische saus daarin, die af en toe over de vloer stroomt als een van de oververmoeide arbeiders 

 het moordende tempo niet meer kanbijhouden. Met het samengeperste blokje rijst, de miezerige stukjes groente en de paar reepjes vlees, die precies worden afgeteld. Het boek is niet alleen spannend, maar geeft ook nog eens een inkijkje in de keiharde Japanse maatschappij. Een aanrader. Net als deze zoetzure kip: zelfs in je eigen keuken, zonder nazi-achtige afdelingschef die in je oor schreeuwt, is het zó klaar. Met zo veel stukjes vlees als je zelf maar wilt, verse groenten en zelfgemaakte saus. En het is prima mee te nemen naar je werk, als je net als ik ook in een nacht- of avondploeg zit.